Deze week staat helemaal in het teken van afronden, opnieuw beginnen en daarbij hoort tegenwoordig ook het denken aan de wereld van ‘nu’.

Fairtrade of eerlijke handel is in mijn ogen een onderdeel daarvan, waarbij je als mens een keuze kunt maken om je medemens te helpen. Fairtrade producten zijn er al lang en het logo

op de producten wordt bekender en bekender. Chocolade uit LAtijns Amerika en Ghana neem ik altijd al ipv chocolade zonder fairtrade logo. Matthijs heb ik het uitgelegd en ik denk dat hij er vandaag op school wel iets over gaat zeggen. De Gemeente Groningen is ook een Fairtrade Gemeente en ik vind dat kinderen dat mogen weten en er op school mee bezig mogen zijn.

Vanuit de Gemeente worden er ook initiatieven genomen die ik zeer op prijs stel en daarom zal ik volgende week woensdagmiddag naar een film gaan die gratis in Pathe te zien is. ‘The age of stupid’, een vervolg op de klimaat film van Al Gore. Ook een statement waarmee we denk ik een stap in de goede richting kunnen zetten. Voor mij persoonlijk betekent het dat ik het stadium van aarzeling allang voorbij ben. Mijn footprint stevig heb proberen te reduceren en dat ik nu nog slechts een object in huis heb waarmee ik nog een stap moet maken.

De Volvo V70 rijdt nu nog op diesel maar de zoektocht naar alternatieve brandstofsoorten is inmiddels ingezet. Jatropha lijkt een goed alternatief….maar het moet nog wel als project ontwikkeld worden. Een mooie uitdaging voor 2010.

Van de reis naar Oekraine die ik ga maken zal ik ook een CO2 compensatie certificaat krijgen, omdat ik besloten heb vluchten op deze manier qua uitstoot te compenseren.

Klik voor meer info over de film op onderstaande link: http://www.imdb.com/media/rm1956285184/tt1300563

Het komt er dan toch van …een eigen woning, een eigen plek, die ik helemaal zelf mag inrichten. Een duurzaam gebouwde woning in het project van Lefier,waarbij binnen een bestaande bebouwing naar verdichting is gezocht. Dichter bij het centrum en toch net buiten de ring. Vlak bij winkels en de school van de kinderen ligt goed bereikbaar op een veilige weg naar school.

Ik heb ervoor gekozen om een eigen energie-centrale aan te schaffen en op het dak te zetten. Een zonneboiler, en zonnepaneel. Een zogenaamde PV2. De energie-rekening gaat daarmee naar beneden….deze keuze (een extra investering) zet je wel enorm aan het denken. Een voorbeeld van dat denken wil ik graag met andere mensen delen: ik moest een nieuwe TV aanschaffen omdat de oude het begeven had…wat zijn dan het nieuwe huis in ogenschouw nemende, de criteria die bepalen welke TV je koopt?

Energieverbruik leek voor de hand te liggen, maar in het vergelijken van exemplaren van verschillende leveranciers hielp het mij dat de MACRO hele goede informatie verstrekt over de verschillende toestellen. En nu weet ik uit ervaring (ik heb ooit bij Philips Beeldbuizen een opdracht gedaan op het vlak van kennismanagement) dat verschillende leveranciers (Grundig, Philips, et. al) hun producten uit dezelfde fabriek in Frankrijk komen. Als je ze dan vergelijkt met een Sony dan blijkt er in het energieverbruik van de TV een magische grens te zijn van 100 Watt. De keuze op basis van dit criterium alleen werd snel losgelaten, op basis van de goede informatie in de winkel. Een criterium die ik ging toevoegen als keuze criterium, was namelijk het gewicht van de TV. En als derde criterium natuurlijk de prijs en als vierde criterium koos ik voor een exemplaar dat zonder verpakkingsmateriaal werd geleverd. De TV stond al in de showroom en de verpakking was er niet meer.

De Grundig TV was 6 kg zwaarder dan de Philips TV en die was op zijn beurt weer 3 kg zwaarden dan de Sony die ik uiteindelijk gekocht heb. Dit betekent dat ik met een energieverbruik van slechts 96 Watt met een gewicht van slechts 9kg (en dus lager verbruik van grondstoffen), een TV heb gekozen die als LCD TV lang mee kan en qua prijs ook nog eens een hele goede koop bleek te zijn. Kortom een win-win situatie, voor mijn portemonee en het milieu.

Zo’n huis verdient dus naast een energie certificaat ook een grondstoffen hergebruik certificaat…maar ja die laatste bestaat nog niet.

Vandaag heeft zich er weer eens iets afgespeeld in Delfzijl waar de honden geen brood van lusten.

Delfzijl op zijn smalst en Farmsum als kind van de rekening. Het is toch maar Farmsum zullen de notabelen wel gedacht hebben. Die arme Klaas Broekema voorzitter van de bewonersvereniging, die heeft zich lelijk in zijn hemd laten zetten door Acanthus.

Als je dan al geld steekt in een kunstwerk en dat moet dan zonodig van een erkende kunstenaar als Marthe Roling komen (waarover overigens niets dan lof, want het is absoluut een stijlbreuk met van haar bekende 1000 uit 1 dozijn werken van wapperende kleden in kunstof en hars). Zelf had ik wel een iets jonger en minder gearriveerd kunstenaar durven aanstellen om de opdracht aan te verstrekken, maar ja ik ben geen notabele van Delfzijl. Ik ben een nazaat van Pieter Albert Koerts die echt iets gaf om de cultuur in Delfzijl. Maar wie doet dat nu nog?

Stel dat Marthe Roling die stijlbreuk in haar werk niet had toegepast dan was het ook net geweest of er een waslijn in de tuin had gestaan met daaraan een kleed wat moet luchten of drogen in de buitenlucht geinspireerd door de schilderijen van Jopie Huisman. Zo knap dat een kunstenaar dit haarfijn aanvoelt.

De lof die Marthe met dit beeldhouwwerk toekomt is de verbeeldingskracht en de ingetogenheid die van het beeld uitgaat en tegelijkertijd is het een kroon op het werk van een renovatie en uplift van een gebied in Delfzijl die anders aan verpaupering zou zijn ten onder gegaan. Een landmark voor een nieuw begin zou ik ervan willen maken.

Het niet organiseren van een feestje voor de bewoners omdat het vanwege de economische crisis niet gepast is daarom des te meer een grote gemiste kans. In plaats van juist op de trommel te gaan slaan om te laten zien wat voor een pracht flat er is komen te staan worden, de bewoners en het bredere publiek afgescheept met een briefje waarin in met spijt wordt betuigd dat er geen hapje en drankje van af kan. Neen zelfs de burgemeester ontbreekt. Schofterig en kortzichtig gedrag noem ik dat van mensen die niet weten wat ze aan het doen zijn en kennelijk al helemaal bezig zijn en ingenomen worden door de drukte die op ze af komt van het Sail evenement.

Neen Acanthus dit is laf en beneden de maat. Schaam je en ga je mond spoelen.

Ik zal het prachtige beeld, welke nu prijkt op een plek waar ik ruim 20 jaar heb gewoond, waar ik ben opgegroeid en waar ik heb uitgevonden wat er nodig is om je in de wereld staande te houden als foto hieronder afbeelden.

Het beeld staat er dan 12 uren en ziet haar eerste vorstelijke zonsondergang over zich neerdalen, zoals er nog velen over het beeld naar beneden zullen komen.

Vandaag voor het eerst sinds begin mei ook deze keer weer op mijn verzoek ergens afgesproken. Er moet toch weer met Ellen gesproken worden, tja het blijft de moeder van je levende kinderen waar je verder mee moet praten. 

Mijn verzoek was bedoeld om de vakantie georganiseerd te krijgen en om enkele andere afspraken te maken. Het kostte me weinig moeite om het gesprek te voeren. Enkele interessante zaken kwamen daarbij wel weer naar boven. Interessant is wel dat Ellen gaat inzien dat ze haar fatsoen moet houden en daarom bedankte ze me zelfs voor de cadeautjes die ze op vaderdag overhandigt kreeg van de kinderen. Ze waren eind april gekocht voor ‘Moederdag’.  [vandaag kwam daar nog wel een inzichtje bij zie ‘Kinderen hebben altijd gelijk]

Het verhaal van de kinderen dat ze ‘zondags een uurtje zouden langskomen werd nog even door Ellen rechtgezet, ze had Julia en Matthijs gevraagd, wat ze wilden en de kinderen hadden het teruggebracht tot 5 minuten. 🙁

Ik heb daarop de reservering die ik gemaakt had bij Kaap Hoorn maar weer afgezegd. Ook al zeiden de kinderen beide in koor dat ze dit aan mama wilden vragen heb ik ze gezegd dat het toch niet zo leuk was zonder Anne en dat we het wel een volgende keer zou kunnen.

Ik zie een grote parallel met het verhaal over de cadeautjes met kerst. 

Met name duidelijk was Ellen met haar melding die ze gedaan heeft bij Bureau Jeugdzorg, eerst nog proberen te verbloemen door te stellen dat het de politie was geweest, maar al gauw kwam op tafel dat ze het zelf gedaan had en dat ook de school dit heeft gedaan. En zoals bij alles weet de vader van niks. Gelukkig staan de verhalen van de vader geregistreerd bij verschillende instanties (SHG, AFPN, MJD, huisarts, mediator) dus zal uiteindelijk duidelijk worden wie hier nu ziek bezig is. Bij al deze instanties ben ik wezen praten op eigen initiatief en heb uitgelegd hoe de vork in de steel zit. De belangen van de kinderen hebben daarbij steeds voorop gestaan en in mijn praten en mijn activteiten ben ik daar ook heel duidelijk in. Die ene uitglijer daargelaten, had ik niet moeten doen en mijn spijt daarover heb ik ook overgebracht.

Alles in het belang van de kinderen kan ik inmiddels voor Ellen vertalen in de volgende zaken:

-kinderen die drie weken hun tong moeten afbijten omdat vader nog niet op de hoogte is van de ‘nieuwe vriend’ wat toch niks gaat worden zoals ze mijn ‘echte schoonzus’ heeft verteld;

-vervolgens mij beschuldigen van het feit dat ik de kinderen helemaal uitwoon, ja vind je het gek als ze hun tong moeten afbijten dat ze daar moe van worden, ik zou het als geestelijke mishandeling willen karakteriseren;

-melding maken bij de politie op 13 november en thuis in angst zitten……

-ik heb de kinderen gevraagd  ……en het was hun keuze…….hoe vaak ik dat niet heb aangehoord….

-wie was er zo inconsequent nadat er eenzijdig was afgesproken dat ik de kinderen 10 dagen niet meer mocht zien?

-de ruit betalen van het geld van de kinderen…

Robert een vriend van me karakteriseerde het als volgt: als vader sta je met 5-0 achter bij de aftrap, het maakt niet uit wat je doet alles wordt tegen je gebruikt. Met andere woorden je kunt niet tegen windmolens vechten en je moet op eieren lopen.

Een andere vriend vertelde mij dat hij 3 jaar psychologie had gestudeerd maar dat hij ermee was gestopt nadat hij inzag dat sommige mensen niet te helpen zijn. Ik dank hem voor die inzichten.

Het recept wat op dit moment helpt zegt mijn advocaat is rust……in de tent brengen. En dat doe ik en ik heb het gevonden of het is over mij gekomen. Ik heb dat inmiddels aan verschillende mensen duidelijk kunnen maken.

Dat is een les die ik nu heel goed heb geleerd hoe lang deze lijst ook wordt. Ellen gaf aan dat ze het eens was met mijn vraag om dit op regelmatige basis te gaan doen en uit de woorden dat we dit na de vakantie nog maar eens over de kinderen moesten hebben begreep ik dat het kwartje gevallen is. He he.

Rust kunnen vinden is gelijk aan het vinden van die enige vijver, die je ziel kan weerspiegelen!

Whooooo wat mooi en door mijzelf net bedacht. Niet slecht al zeg ik het zelf voor een huis tuin en keuken filosoof. Ik ben ook heel dankbaar dat ik die ‘rust’ nu heb mogen krijgen.

Matthijs en Julia op judokamp, een hele mooie ervaring en we hebben gelachen in de auto om de anekdote die Julia vertelde over het kleine jongetje en de grote G-judoer. Die toen ‘direct van het kamp af moest’ van meester Martijn.

‘Als je van mij wint dan krijg je EUR. 100,- ‘.

Bijgevoegd twee foto’s een voor het judokamp en de ander erna.

Ze hebben er heerlijk gespeeld en veel plezier beleefd heb ik van meester Ger begrepen. Julia is voor eenieder een bekende verschijning.