Verjaardag en ‘housewarming party’

Verslag van een geslaagde dag, die begon met zingen op bed met de kinderen. Dat was natuurlijk minder leuk dan andere jaren, maar de kinderen hadden duidelijk hun best gedaan om zelf cadeaux’s te bedenken voor mij. En dat proef je er aan af. Daar groei je van als vader. Ik vind het heel knap van Anne Julia en Matthijs, hoe ze mijn behoeftes hebben gepeild en daar conclusies aan hebben weten te verbinden die precies goed zijn ingepakt.

Ellen bedankt dat je ze hebt geholpen met het kopen en inpakken van de cadeau’s. Dat moet je wel zwaar gevallen zijn.

Vervolgens de hele boel klaarzetten voor het feest, vlaggetjes ophangen met Opa en Oma, boodschappen hadden we met zijn allen al gedaan bij de Jumbo een week vooraf, bij de Macro, Super de Boer en Albert Heijn, het zal de gasten aan niets ontbreken was ons credo.

Via mijn ouders kreeg ik een mooie kaart van mijn Tante, ik ben werkelijk zo uit de ‘roller coaster’ gestapt en heb nog geen tijd gehad om verhuiskaarten te verzenden. Ik moet ook de adressen nog overschrijven in het nieuwe adresboekje.

Afijn ik ben vele cadeau’s rijker en was aangenaam verrast door de grote opkomst. Mensen bedankt voor jullie komst.

Josephien en Jennifer ook nog hartelijk dank voor jullie geweldige inzet. En natuurlijk niet te vergeten de barvrouw zelf, Anne wat kan jij goed bier tappen. Je kunt op het Preadinius zo in de kroeg gaan solliciteren.

Skieen in Solden (the big four?)

Skieen in Solden, in het tweede weekend van maart. Het eerste weekend van maart werd ons door de neus geboord. Het heeft echter niets aan de pret mogen afdoen, sterker nog het moest kennelijk zo zijn want alle omstandigheden kwamen naar ons toe. Geweldige sneeuw die o.a. die week ervoor was gevallen en drie dagen veel zon. Wat wil een skieer nog meer.

Sanjo is de collega die mee was als een soort Zest4Snow maar dan louter ECM. We noemen het de moeite waard en plannen voor volgend jaar zeker een nieuwe lang weekend. Zie de foto’s en je bent om. Suzanne aus Wien, Birgit aus Die Schweiz, die meadel aus Bremen, de drie russische wodkaslurpers, de dame van het restaurant en mijn Sophie Maria de wondeschone Huttenwirtin van de Gampe Thaya, die waren in elk geval debet aan een hoop vertier.

Sanjo en ik hebben in 2,5 dagen het hele gebied, dwz. alle pistes 1 of meerdere keren geskied, omdat ik er de weg ken. D.w.z. we hebben alle 4 de pistes boven de 3000 gedaan, deze worden ook wel de Big Three genoemd. Snap jij het nog? Iedereen is het er namelijk over eens dat het er volgens de kaart toch 4 zijn die boven de 3000 zitten. Deze keer waren die pistes ook echt allemaal open. Dit was duidelijk anders dan toen ik er met Ellen was, toen bleven sommige pistes waaronder de 4e 3000’er dicht. Ook was de steile afdaling die eerst met rood werd aangegeven, die was nu duidelijk als zwart te boek gesteld.

Als de witte vlag omhoog gaat

Recent ben ik door de roller coaster gegaan die in dit verhaal beeldend moet maken zoals de scheiding van ellen op mij is overgekomen. Een scheidingstraject plotsklaps is begonnen op 1 november en inmiddels nagenoeg is afgerond met alle convenanten en overeenkomsten en doorgeknipte credit-cards aan toe. Uiteindelijk is het me gelukt om het gehele spel terug te managen van advocaat naar mediator, maar in het resultaat is alleen de portemonee er mee opgeschoten.  Het is een oorlogssituatie zo noemde een buurvrouw het. Ik ben het niet met haar eens, maar als je er zo in gaat dan krijg je natuurlijk oorlog en omdat ze ook met mijn ega praat is dat natuurlijk een zekere stellingname die onbewust beinvloedend werkt. Aanvankelijk leek de situatie op eerdere situaties die ik met haar heb meegemaakt: ze is overspannen. De tekenen daarvan komen in de vorm van een terugtrekkend sociaal leven, tot het afzetten tegen anders normale zaken als buren die opeens niet meer deugen, vrienden en vriendinnen die het moeten ontgelden en ja plotseling ben jij het die in het middelpunt staat en als kop van jut mag dienen. En zo begint een rollercoaster die eindigt op een verlaten strand, met stukken hout en nog net de naam van de kinderen op het de zijkant van een kist te lezen zodat je nog net beseft dat je er drie hebt en dat je god op zijn blote knieen mag danken dat je ze ueberhaupt nog mag zien.  Want o o wat wordt er met grof geschut gewerkt want ja het is oorlogstijd. Maar steeds heb ik in een goede afloop geloofd en steeds zag ik mogelijkheden voor een staakt het vuren…afspraken leken solide te zijn maar plots was er die onomkeerbaarheid….kennelijk klapt dan ergens een schakelaar om en is het werkelijk oorlog, wat er dan begint is een soort sneeuwballen gevecht wat zich opeens in een lawine omzet. De advocaat staat dan opeens op je deurmat en zelf moet je daar wel in mee. Het is per slot van rekening oorlog en oh wee als je tranen laat vloeien van emotie…nee dan ben jij die zwakke hond die nog eens met de stok wordt geslagen die gevonden is om jou mee te slaan of terug te slaan, want terugslaan is in oorlogstijd immers heel gewoon. De middelen worden niet meer getoetst alles lijkt geoorloofd. Een weg terug is er niet meer, of toch? Als de witte vlag omhoog gaat dan ….is volharding te zien als een mens die is veranderd in een ijsklomp die krampachtig grijpt naar zaken die de buitenwereld in een volledige metamorfose moeten doen geloven. Nee leuk is anders, die rokende puinhopen van de oorlog, maar goed dat er een witte vlag omhoog gaat….wie houdt die vlag ook al weer omhoog, of ben ik het zelf, om maar een einde te maken aan wat je strijd zou kunnen noemen om de bovenste positie aan de onderhandelingstafel. Aan je kinderen is het nauwelijks uit te leggen, jij wilt niet maar zijn dramt gewoon door. Om gek van te worden en je zult het meemaken, het gebeurt je een paar keer dat je helemaal doordraait. Neen dat mag niet want dat wordt weer tegen je gebruikt, oeps met de kogelbescherming op aan moet je dus door…en door en door want het is immers oorlog…..als de witte vlag omhoog gaat wil dat natuurlijk nog niet zeggen dat er een bestand is. Neen de oorlog gaat door en door en door. Vraag is nu wat triggert steeds die oorlog wat is toch het levenselixer van die oorlog……nu even niet want ik smacht naar het moment dat die witte vlag omhoog blijft…maar neen, die oorlog hij gaat maar door en door. Als de topdog het wil dan mag de underdog zich uitrusten, maar o wee als de topdog het in haar hoofd haalt en weer over de oorlog begint na te denken, dan rommelt het al vooruit met donder en bliksem gepaard. Het is immers een ongelijke strijd die je niet kunt winnen, het enige wat telt is een strijd tegen windmolens en die win je niet….dus einde verhaal. Je wint hem niet. Klaar dus is communicatie niet meer mogelijk en valt er niets meer te genieten, geen energie gevers en zeker geen energienemers. Maar je innerlijke zelf gaat er wel kapot aan als je niet op een of andere manier wraak kunt nemen, je gelijk of je gram kunt halen, welnu die komt in dit verhaal uit de puntmuts van Kabouter Plotseling, want alleen met sprookjes kom je verder in het echt zul je aan de rouwverwerking moeten. Het is niet anders. Nieuwe horizonten verschijnen, oude verdwijnen als stipjes aan de horizon, hoe sneller hoe beter. Een clear-cut is het diepste maar beste wat je kan overkomen in zo’n situatie. Alleen komen er steeds weer die vreselijke ijslelijke confrontaties met bloemen op de ramen zo koud….zo koud….zo koud dat je je adem steeds weer inhoud. Breath in-breath out zeg ik dan maar weer tegen mezelf….windmolens, witte vlag, oorlogsverleden, littekens, oude wonden, openrijten is niet leuk, laat het rusten. Door mij op 13-04-2009

De Zunne schient in Van Schendelstroat

Als je op een dieptepunt in je leven lijkt aangeland, en somber de wereld in kijkt (zie Donkere tijd,…) dan is die zon die daarin genoemd wordt wel een hele mooie opsteker. Het bewijst ook dat ik een optimist moet zijn want al is de wereld nog zo donker, het wordt altijd wel weer licht. De mensen waar je lang mee stil hebt gestaan die voortdurend in alles op de rem trappen om die los te laten dat is als of Einstein zelf langs komt en je laat merken dat de versnellingen die je door kunt maken enorm zijn. Met de snelheid van het licht katapulteer ik in een nieuwe richting, alles wat eerst in mijn nabijheid mee moest lijkt aan de horizon als een stipje te verdwijnen.

De frisheid van de lente komt met volle teugen de neusgaten binnen en zie daar daar is de Zunne.[Wikipedia::De zunne is de steern dij zoch t dichtst bie de eerde bevindt en t helderste objekt aan de hemel is. t Vörmt t middelpunt van ons zunnesysteem..]

In mijn geval kwam ik in een discussie over C2C op de link naar Duurzaam Bouwen. Peter Bootsma die me op dat pad zette vertelde dat er een project in de Wijert Noord werd neergezet met deze mooie naam.

Ik heb zelf mijn oog laten vallen op blok C2. Ik zal hier een paar foto’s van de huidige situatie laten zien.

Ik ga hier heel bewust wonen…..op een historisch belangrijk stukje Groningen, em spannend ook want er stond vroeger een kasteel.

Verhuizing

De meeste mensen zijn niet op de hoogte van mijn gedwongen vertrek aan de Rietgans 12. Ik heb sinds eind januari de sleutel van het huis aan de G.J. Boekhovenstraat 11 (9728VK). Het is met recht een spiritueel huis. Van nummer 12 terug naar 11 lijkt een degradatie, niets is minder waar, het is een hele interessante move, alle energie die door mijn lichaam stroomde was van hoog energetisch gehalte. Dat heeft zeker ook met deze bijzondere plek te maken. 

We kwamen erachter dat Alex Groenewegen in het huis heeft gewoond en in die tijd Anke heeft ontmoet. En dat er vele singles daarna ook aan de partner gekomen zijn.

Voor mij is die energie die dit huis geeft wel een mooie start. Het is ook een hele mooie basis om de kinderen een nieuw thuis te geven. Dat gedeelte geeft mij vreugde. Verder merk ik dat Anne, Matthijs en Julia het hier erg naar hun zin hebben en dat doet mij immens goed.

Alles wat er verder bij komt kijken en het deel van het gezin wat we missen, dat blijft voor verdriet zorgen.

Sinds afgelopen week is ook deze overgang formeel beklonken met de inschrijving in het GBA.

ZestECM

Sinds begin 2007 werkzaam bij Zest: Mij werd onlangs door een jonge vrouw in de bloei van haar leven gevraagd wat ik daar nu bereikt heb? Welnu persoonlijk ben ik natuurlijk via Industries binnengekomen op basis van mijn SAP profiel (MM/PM), heb echter het meest voor Utilities bij het Provinciaal Waterbedrijf Noordholland laten zien, met name dat ik een prima programma-manager ben met oog voor menselijke verhoudingen. En tot nu toe zit ik voor ZestECM bij ING. Waar ik me op basis van mijn kennis van ARIS bezig houdt met business en informatie analyses. Daar komt nog bij dat je je als mens wilt blijven ontwikkelen en dat kan prima bij ZEST. Zo heb ik meegedaan aan verschillende interne activiteiten en heb ik mijn certificaten gehaald voor Prince2 (practitioner), ITIL v3 en BiSL en ben ik inmiddels erg bedreven in SocialText het nieuwe platform voor de zakelijke wereld als het gaat om Social Media of Web 2.0. Dit laatste is iets waarmee nog veel bereikt kan worden en is daarom ook speerpunt in mijn toekomstige activiteiten, ik geloof met name op het vlak van HR en Services kan daarmee nog veel worden bereikt.

Het samenwerken in een groter verband, de schil die alles bijelkaar houdt is toch ook in tijden van neergaande aard een groot goed. Daarom gaan we met Zest ECM ook vol vooruit. Kijk maar eens op de site van ZestECM.

Skieen in Les Saisies, Frankrijk

Het skieen in Frankrijk was tot nu toe een onbekende. Veelal geskied in Oostenrijk tot nu toe is het in Frankrijk toch een ander ritme. Meer relaxed lijkt het wel. Maar het leren skieen gaat er dan ook twee keer zo langzaam al was het maar omdat je slechts 1x per dag les hebt gedurende twee uren. In Oostenrijk gaat het allemaal wat sneller en gestroomlijnder. Matthijs en Anne skieen in de hoogste klas, de Etoile d’Or en Julia is tweede jaars en skieed in de Flocon klas.

In de ochtend skieen we lekker voor ons zelf en zijn de wachtrijen ook erg kort. In de middag mogen de ski-klasjes voordringen. Met andere woorden het gaat als een speer. Na drie dagen skiles hebben we Julia van les gehaald omdat het meer vallen dan opstaan was in de klas en dan stond Julia steeds te wachten tot alle kegels weer overeind stonden. Samen met Julia heb ik vanmiddag meer geskied dan de skiklas in een hele week zou skieen en omdat ze het zelf aangaf heb ik de nog resterende drie dagen skiles er graag aangegeven. Mij hing het ook uit de keel, steeds kinderen weer overeind te moeten zetten. In Oostenrijk selecteren ze gewoon door, in Frankrijk komt dat dus niet voor.

Het mag de pret niet drukken.