Omdat het momenteel een as-zwarte tijd is waarin je voortdurend de rillingen over je rug lopen, waarin je voortdurend moet huilen als je je kinderen belt. Waarin je hoopt dat het ijs wat je ziet gaat ontdooien en weer vloeibaar wordt. De klanken van Ede Staal die dan klinken, over de donkere tijd en dat het altijd weer licht wordt en laat nu net deze week, toen ik weer eens bij mijn ouders had gelogeerd na 20 jaar uit huis te zijn, ik een foto maken van een opkomende zon die zo mooi is dat ik er enorme hoop uit put. Ik hoop ook dat deze foto voor andere mensen in deze donkere Decembermaand een klein lichtpuntje is op weg naar een nieuwe toekomst. Een nieuwe toekomst is er namelijk altijd, je moet je als het ware laten zakken in die zachte moederschoot, als je het gevoel krijgt te vallen laat je dan vallen. Als je het gevoel krijgt te gaan vliegen ga dan vliegen. Kijk ondertussen om je heen en merk dat je bezig bent om van de ene zijde naar de andere zijde over te stappen. Van de zwarte donkere kant van de medaille naar de aantrekkelijke lichte zijde. Zoals The Doors uit de mond van Jim Morrisson al zongen, ‘take ….to the other side’. Niet de zwarte kant maar die van het licht, zoek het kleinste dier in je omgeving en je hebt een doel om voor te leven, het geeft hoop en is een reden om morgen weer op te staan.

Ik wil die foto graag laten zien.