Recent ben ik door de roller coaster gegaan die in dit verhaal beeldend moet maken zoals de scheiding van ellen op mij is overgekomen. Een scheidingstraject plotsklaps is begonnen op 1 november en inmiddels nagenoeg is afgerond met alle convenanten en overeenkomsten en doorgeknipte credit-cards aan toe. Uiteindelijk is het me gelukt om het gehele spel terug te managen van advocaat naar mediator, maar in het resultaat is alleen de portemonee er mee opgeschoten.  Het is een oorlogssituatie zo noemde een buurvrouw het. Ik ben het niet met haar eens, maar als je er zo in gaat dan krijg je natuurlijk oorlog en omdat ze ook met mijn ega praat is dat natuurlijk een zekere stellingname die onbewust beinvloedend werkt. Aanvankelijk leek de situatie op eerdere situaties die ik met haar heb meegemaakt: ze is overspannen. De tekenen daarvan komen in de vorm van een terugtrekkend sociaal leven, tot het afzetten tegen anders normale zaken als buren die opeens niet meer deugen, vrienden en vriendinnen die het moeten ontgelden en ja plotseling ben jij het die in het middelpunt staat en als kop van jut mag dienen. En zo begint een rollercoaster die eindigt op een verlaten strand, met stukken hout en nog net de naam van de kinderen op het de zijkant van een kist te lezen zodat je nog net beseft dat je er drie hebt en dat je god op zijn blote knieen mag danken dat je ze ueberhaupt nog mag zien.  Want o o wat wordt er met grof geschut gewerkt want ja het is oorlogstijd. Maar steeds heb ik in een goede afloop geloofd en steeds zag ik mogelijkheden voor een staakt het vuren…afspraken leken solide te zijn maar plots was er die onomkeerbaarheid….kennelijk klapt dan ergens een schakelaar om en is het werkelijk oorlog, wat er dan begint is een soort sneeuwballen gevecht wat zich opeens in een lawine omzet. De advocaat staat dan opeens op je deurmat en zelf moet je daar wel in mee. Het is per slot van rekening oorlog en oh wee als je tranen laat vloeien van emotie…nee dan ben jij die zwakke hond die nog eens met de stok wordt geslagen die gevonden is om jou mee te slaan of terug te slaan, want terugslaan is in oorlogstijd immers heel gewoon. De middelen worden niet meer getoetst alles lijkt geoorloofd. Een weg terug is er niet meer, of toch? Als de witte vlag omhoog gaat dan ….is volharding te zien als een mens die is veranderd in een ijsklomp die krampachtig grijpt naar zaken die de buitenwereld in een volledige metamorfose moeten doen geloven. Nee leuk is anders, die rokende puinhopen van de oorlog, maar goed dat er een witte vlag omhoog gaat….wie houdt die vlag ook al weer omhoog, of ben ik het zelf, om maar een einde te maken aan wat je strijd zou kunnen noemen om de bovenste positie aan de onderhandelingstafel. Aan je kinderen is het nauwelijks uit te leggen, jij wilt niet maar zijn dramt gewoon door. Om gek van te worden en je zult het meemaken, het gebeurt je een paar keer dat je helemaal doordraait. Neen dat mag niet want dat wordt weer tegen je gebruikt, oeps met de kogelbescherming op aan moet je dus door…en door en door want het is immers oorlog…..als de witte vlag omhoog gaat wil dat natuurlijk nog niet zeggen dat er een bestand is. Neen de oorlog gaat door en door en door. Vraag is nu wat triggert steeds die oorlog wat is toch het levenselixer van die oorlog……nu even niet want ik smacht naar het moment dat die witte vlag omhoog blijft…maar neen, die oorlog hij gaat maar door en door. Als de topdog het wil dan mag de underdog zich uitrusten, maar o wee als de topdog het in haar hoofd haalt en weer over de oorlog begint na te denken, dan rommelt het al vooruit met donder en bliksem gepaard. Het is immers een ongelijke strijd die je niet kunt winnen, het enige wat telt is een strijd tegen windmolens en die win je niet….dus einde verhaal. Je wint hem niet. Klaar dus is communicatie niet meer mogelijk en valt er niets meer te genieten, geen energie gevers en zeker geen energienemers. Maar je innerlijke zelf gaat er wel kapot aan als je niet op een of andere manier wraak kunt nemen, je gelijk of je gram kunt halen, welnu die komt in dit verhaal uit de puntmuts van Kabouter Plotseling, want alleen met sprookjes kom je verder in het echt zul je aan de rouwverwerking moeten. Het is niet anders. Nieuwe horizonten verschijnen, oude verdwijnen als stipjes aan de horizon, hoe sneller hoe beter. Een clear-cut is het diepste maar beste wat je kan overkomen in zo’n situatie. Alleen komen er steeds weer die vreselijke ijslelijke confrontaties met bloemen op de ramen zo koud….zo koud….zo koud dat je je adem steeds weer inhoud. Breath in-breath out zeg ik dan maar weer tegen mezelf….windmolens, witte vlag, oorlogsverleden, littekens, oude wonden, openrijten is niet leuk, laat het rusten. Door mij op 13-04-2009