Waarom startte ik destijds met deze BLOG?

Om te beginnen was het mijn wens is om regelmatiger te schrijven. Waarbij het tot nu toe veelal schrijven was als reactie op gebeurtenissen in mijn prive leven. Vooral als ik daar te  lang mee rond bleef lopen en ik mijn verhaal kwijt moest of wilde. Heeft voordelen en nadelen heb ik gemerkt.

Het politieke van dit blog-instrument is daardoor een beetje een boemerang gebleken. Persoonlijke wraak en woede kun je beter niet op dit soort kanalen te zetten. Maar als je er middenin zit dan zie je dat niet. Gelukkig had ik vrienden die me die spiegel konden voorhouden.

In dat opzicht zou je zeggen is het meer een psychologisch instrument. Onderzoek naar mijn eigen geestesgesteldheid. Een dagboek of thermometer. Ook dit werkt niet je stelt je daarmee te kwetsbaar op omdat je het nou eenmaal in de openbaarheid publiceert. Allerlei mensen nemen kennis van zaken die je niet wil dat ze daarover buiten de context die jijzelf kent, oordelen gaan vellen. Het lijdt tot misverstanden die je had kunnen voorkomen als ze hier niet hadden gestaan. Dus als dagboek is het niet geschikt.

Als je onderzoek doet naar zaken en er over die zaken wil publiceren is het meer een intellectueel instrument. Schrijven over onderwerpen vereist nu eenmaal een bepaalde aanpak (structuur of methode) en de wens om hiervan te leren is wel degelijk in vervulling gegaan. Het schrijven zelf ben ik beter en bekwamer in geworden. Niet in de laatste plaats door enkele korte cursussen overigens. Hierdoor met meer strategie gaan schrijven. Korter, bondiger en systematischer opbouw van een verhaaltje.

Ik ondekte zo ook dat ik de behoefte heb om grotere verhalen te schrijven iets waar meerdere verhaaltjes opeens als door een saté prikker samenkomen dat is nog steeds iets wat me fascineert. Een feuilleton, niet door toeval maar vooropgezet. Mensen die een bepaald doel voor ogen hebben en dan terug kunnen beredeneren wat ze nu op moeten schrijven…en het dan klein en beknopt kunnen houden. Dat is interessant. Ben ik nog niet uit. Moet ik nog veel voor leren. Het schrijven is ook een creatief instrument en prikkelt die hersenhelft die anders lui in een hoekje ligt als de beta in mij weer eens aan de gang is. Als je het in meer poetische zin wil zeggen dan zingt met het schrijven de creatieviteit in het rond. Verhalen zijn wat dat betreft zo belangrijk om kennis en kunde door te geven. Meer nog dan al die culturele antropologische onzin van normen en waarden.