Vandaag voor het eerst sinds begin mei ook deze keer weer op mijn verzoek ergens afgesproken. Er moet toch weer met Ellen gesproken worden, tja het blijft de moeder van je levende kinderen waar je verder mee moet praten. 

Mijn verzoek was bedoeld om de vakantie georganiseerd te krijgen en om enkele andere afspraken te maken. Het kostte me weinig moeite om het gesprek te voeren. Enkele interessante zaken kwamen daarbij wel weer naar boven. Interessant is wel dat Ellen gaat inzien dat ze haar fatsoen moet houden en daarom bedankte ze me zelfs voor de cadeautjes die ze op vaderdag overhandigt kreeg van de kinderen. Ze waren eind april gekocht voor ‘Moederdag’.  [vandaag kwam daar nog wel een inzichtje bij zie ‘Kinderen hebben altijd gelijk]

Het verhaal van de kinderen dat ze ‘zondags een uurtje zouden langskomen werd nog even door Ellen rechtgezet, ze had Julia en Matthijs gevraagd, wat ze wilden en de kinderen hadden het teruggebracht tot 5 minuten. 🙁

Ik heb daarop de reservering die ik gemaakt had bij Kaap Hoorn maar weer afgezegd. Ook al zeiden de kinderen beide in koor dat ze dit aan mama wilden vragen heb ik ze gezegd dat het toch niet zo leuk was zonder Anne en dat we het wel een volgende keer zou kunnen.

Ik zie een grote parallel met het verhaal over de cadeautjes met kerst. 

Met name duidelijk was Ellen met haar melding die ze gedaan heeft bij Bureau Jeugdzorg, eerst nog proberen te verbloemen door te stellen dat het de politie was geweest, maar al gauw kwam op tafel dat ze het zelf gedaan had en dat ook de school dit heeft gedaan. En zoals bij alles weet de vader van niks. Gelukkig staan de verhalen van de vader geregistreerd bij verschillende instanties (SHG, AFPN, MJD, huisarts, mediator) dus zal uiteindelijk duidelijk worden wie hier nu ziek bezig is. Bij al deze instanties ben ik wezen praten op eigen initiatief en heb uitgelegd hoe de vork in de steel zit. De belangen van de kinderen hebben daarbij steeds voorop gestaan en in mijn praten en mijn activteiten ben ik daar ook heel duidelijk in. Die ene uitglijer daargelaten, had ik niet moeten doen en mijn spijt daarover heb ik ook overgebracht.

Alles in het belang van de kinderen kan ik inmiddels voor Ellen vertalen in de volgende zaken:

-kinderen die drie weken hun tong moeten afbijten omdat vader nog niet op de hoogte is van de ‘nieuwe vriend’ wat toch niks gaat worden zoals ze mijn ‘echte schoonzus’ heeft verteld;

-vervolgens mij beschuldigen van het feit dat ik de kinderen helemaal uitwoon, ja vind je het gek als ze hun tong moeten afbijten dat ze daar moe van worden, ik zou het als geestelijke mishandeling willen karakteriseren;

-melding maken bij de politie op 13 november en thuis in angst zitten……

-ik heb de kinderen gevraagd  ……en het was hun keuze…….hoe vaak ik dat niet heb aangehoord….

-wie was er zo inconsequent nadat er eenzijdig was afgesproken dat ik de kinderen 10 dagen niet meer mocht zien?

-de ruit betalen van het geld van de kinderen…

Robert een vriend van me karakteriseerde het als volgt: als vader sta je met 5-0 achter bij de aftrap, het maakt niet uit wat je doet alles wordt tegen je gebruikt. Met andere woorden je kunt niet tegen windmolens vechten en je moet op eieren lopen.

Een andere vriend vertelde mij dat hij 3 jaar psychologie had gestudeerd maar dat hij ermee was gestopt nadat hij inzag dat sommige mensen niet te helpen zijn. Ik dank hem voor die inzichten.

Het recept wat op dit moment helpt zegt mijn advocaat is rust……in de tent brengen. En dat doe ik en ik heb het gevonden of het is over mij gekomen. Ik heb dat inmiddels aan verschillende mensen duidelijk kunnen maken.

Dat is een les die ik nu heel goed heb geleerd hoe lang deze lijst ook wordt. Ellen gaf aan dat ze het eens was met mijn vraag om dit op regelmatige basis te gaan doen en uit de woorden dat we dit na de vakantie nog maar eens over de kinderen moesten hebben begreep ik dat het kwartje gevallen is. He he.

Rust kunnen vinden is gelijk aan het vinden van die enige vijver, die je ziel kan weerspiegelen!

Whooooo wat mooi en door mijzelf net bedacht. Niet slecht al zeg ik het zelf voor een huis tuin en keuken filosoof. Ik ben ook heel dankbaar dat ik die ‘rust’ nu heb mogen krijgen.

Matthijs en Julia op judokamp, een hele mooie ervaring en we hebben gelachen in de auto om de anekdote die Julia vertelde over het kleine jongetje en de grote G-judoer. Die toen ‘direct van het kamp af moest’ van meester Martijn.

‘Als je van mij wint dan krijg je EUR. 100,- ‘.

Bijgevoegd twee foto’s een voor het judokamp en de ander erna.

Ze hebben er heerlijk gespeeld en veel plezier beleefd heb ik van meester Ger begrepen. Julia is voor eenieder een bekende verschijning.